เบื่อความเป็นไปของชิวิตทุกวันนี้จังเลยแฮะ

ไม่ได้พึ่งเป็น แต่เป็นมาพักใหญ่แล้ว
ไม่ได้คิดว่าต้องหาเงิน หรือยากรวย
แต่คิดว่าที่เป็นอยู่เหมือนไม่มีชิวิต
ทำงานเพื่ออะไรถ้าไร้ซึ่งชิวิต
คิดอย่างนี้ทีไร ก็มักจะมีคำถามกลับมา
แล้วชิวิตที่มึงคิดว่าควรจะเป็นมันเป็นยังๆไง วะ
ทุกครั้งก็ตอบว่า กูไม่รู้หว่ะ รู้แต่ว่าแบบนี้มันไม่ใช่
อยากจะนิยาม อยากจะค้นหา อยากจะให้ความหมายมันเหมือนกัน
มันอาจจะเพราะอยู่กับสิ่งที่มันรู้สึกไม่จริง
งานที่เป็น virtual ไม่ได้ออกมาเป็นสิ่งที่มองเห็น
ครั้งนึงถึงกับอยากจะไปเรียนสานตะกร้า แล้วไปนั่งสานตะกร้าขาย
อยากจะเปิดร้านกาแฟ อยากจะเปิดร้านหนังสือเล็กๆ
อยากทำอย่างอื่น ที่มันเกี่ยวข้อกับชิวิตจริงๆ
ไม่ใช่งานแบบนี้ที่วันๆ อ่านแต่ email
คุยงานผ่านหน้าต่างสี่เหลี่ยม
ฝันถึงผู้คนผ่านทางเจ้าหัวกลมๆ เหลืองๆ
ผมเป็นโรคจิตไหม ที่ชอบมองเข้าไปในตาของคนที่คุยด้วย
คิดถึงประกายนั้น นั่นแหละมั๊งประกายของชิวิต
ลึกล้ำ สดใส เป็นประกาย และสะท้อนสิ่งต่างๆ มากมาย
อาจจะดูเวอร์ แต่มันมองไปถึงประกายของดวงดาว จักรวาล
รำพึ่งรำพันไปงั้นแหละ พรุ่งนี้ก็ต้องไปทำงานให้ทัน 9 โมงอยู่ดี
เวลาของชิวิต ก็น้อยลงทุกที คงต้องตัดสินใจ ทำอะไรสักอย่าง แล้วมั๊งเรา ....