อยู่ดีๆ ก็คิดถึง แม่

ครั้งนึงสมัยเข้าเรียน ม 1 มันมีวันนึงในหนึ่งสัปดาร์ที่เราจะมีโอกาสได้ใส่ชุดกีฬาไปโรงเรียน ใกล้เปิดเทอมแล้ว ผมยังหากางเกงวอร์มของโรงเรียนไม่ได้ กางเกงสีน้ำเงินเข้มมีแถบม่วงขาว ซึ่งเป็นสีประจำโรงเรียน เป็นเรื่องกลุ้มใจของเด็กอย่างผมมาก ร้านขายอุปกรณ์กีฬาไหนๆ ก็ยังไม่มีของมา ของคงขาดตลาด แต่แม่ก็ยังหากางวอร์มสีดำมาให้ผมใส่ไปก่อน ผมจำได้ว่าตอนที่แม่ยื่นกางเกงให้ผม ผมโกรธแม่มาก เพราะสีดำมันไม่ใช่อย่างที่ผมต้องการ ทั้งๆ ที่แม่บอกว่าแม่ถามอาจารย์มาแล้ว แต่ผมก็ยังไม่เชื่อแม่ ยังดื้อดึงจะให้แม่เอาไปเปลี่ยนให้ผมให้ได้ แต่ร้านมันก็ไม่มี จำได้ว่าวันนั้นผมไม่ยอมใส่กางเกงตัวนั้นไป เพราะกลัวจะไม่เหมือนเพื่อนๆ แม่ครับ ผมไม่ได้บอกแม่ใช่ไหมครับ ว่าวันนั้นมีผมใส่ชุดนักเรียนไปกับเพื่อนอีกไม่กี่คน ส่วนใหญ่เค้าก็ใส่กางเกงวอร์มาสีดำอย่างที่แม่ซื้อมานั่นแหละ มีไม่กี่คนหรอกที่หากางเกงวอร์มแบบที่เป็นของโรงเรียนมาได้ แต่พอตอนกลับสิ่งที่เห็นคือแม่เอาไปเปลี่ยนเป็นกางเกงแบบของโรงเรียนให้แล้ว ผมรู้นะว่าแม่ซี้กับร้านขายเครื่องกีฬา ไม่สิ แม่ซี้กับคนทั้งตลาด มันทำให้ผมได้รับความเอ็นดูจากแทบทุกคน ตอนนั้นผมสงสัยว่าทำไมแม่เป็นคนยอมคนอื่นขนาดนั้น แม่ดีกับทุกๆ คน ทำให้ทุกๆ คน ดีกับแม่ แล้วเค้าก๊ดีกับผมไปด้วย แม่ครับ ไอ้เด็กลูกแม่ค้าขายผักคนนั้นมันโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะครับ มันลดความเอาแต่ใจแบบเด็กๆ ไปได้บ้างแล้ว มันโตขึ้นมาก และผ่านเรื่องอะไรๆ มาเยอะ แต่วันนี้ไม่รู้เป็นไรครับ อยู่ดีๆ เรื่องๆ นี้มันก็สะกิดใจผมขึ้นมา ผมเคยบอกแม่ว่าผมรักแม่หรือเปล่านะ ผมน่าจะบอกแม่นะ การที่แม่หายไปจากชิวิตผมในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญ มันกลายเป็นโอกาสที่ทำให้ผมต้องทำอะไรด้วยตัวเองหลายๆ อย่าง ผมดูแลตัวเองได้มาตั้งแต่ตอนเรียนปริญญาตรีแล้วครับ ผมไม่ค่อยพูดถึงเรื่องแม่ของผมให้ใครฟังเท่าไหร่ เพราะผมนึกถึงแม่ทีไร ผมก็อดที่จะร้องไห้ไม่ได้ แม่อาจจะมองว่าผมขี้แยเป็นเด็กๆ แต่ตอนเด็กๆ ผมไม่ค่อยร้องไห้นะแม่ ผมเป็นพวกดื้อเงียบ แม่ครับ ไอ้เด็กดื้อเงียบคนนั้นจริงๆ ในใจมันอ่อนไหวเอาการเลยแหละ ผมเขียนถึงคนอื่นมากมาย วันนี้ผมอยากเขียนถึงแม่ของผมบ้าง แม่อย่าว่าผมนะ ไม่รู้เป็นไร อยู่ดีๆ แม่ก็แว๊บเข้ามาในใจผม แล้วผมก็ขี้แยอีกแล้ว แต่จริงๆ ผมสบายดีครับ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง ลูกชายคนนี้เอาตัวรอดได้ แน่นอน ...