ฉันติดอยู่ในโลกแห่งฝัน
เป็นโลกที่ฉันไม่อยากลืมตาตื่น
ฉันฝันเรื่องเดิมๆ ทุกวันคืน
แต่ก็ยังต้องฝืนใช้ชิวิตในห้วงวัน
ฉันฝันถึงโลกที่ไรความสับสน
ฉันฝันถึงคนที่เฝ้าคิดถึง
ฉันฝันโดยไม่คิดคำนึง
ไม่เคยนึกถึงความเป็นจริงที่ฉันเจอ
ฉันฝันเรื่อยเปลื่อยแต่ก็มีจุดหมาย
ฉันฝันถึงความเป็นไปที่ไรเหตุผล
ฉันฝัน ฝัน ฝัน เสีย จน
ฉันสับสนว่านี่มันฝันหรือเรื่องจริง
วันนึงเธอบอกให้ฉันลืมตาตื่น
ให้ฉันฟื้นจากความฝันอันแสนหวาน
ให้ฉันเจอความจริง ของเมื่อวาน
ให้ฉันเห็นเหตุการณ์ที่กำลังเป็นไป
เธอบอกว่าชิวิตนั้นแสนสั้น
ทำไมเอาแต่ ฝัน ฝัน แล้วก็ฝัน
ถามฉันว่าเมื่อไหร่ฉันจะทำมัน
อย่าเอาแต่ฝัน ลงมือทำซะบ้างซี
ฉันคงเบื่อหรือเหนื่อยฉันไม่อยากเถียง
ฉันแค่เพียงเหนื่อล้า แต่ไม่ท้อถอย
ฉันไม่ได้เอาแต่ฝันอย่างเรื่อยเปลื่อยหรือเลื่อนลอย
แต่ฉันคอยให้ประกายฝันนั้นนำพา
เธอยิ้มเธอมองแล้วหัวเราะ
อาจจะเพราะเธอขำฉันหนักหนา
หรือเพราะเธอคิดและเริ่มเมตตา
ฉันนำพาความคิดเธอได้แล้ว หรืออย่างไร
เธอบอกว่าฉันไม่ได้เถียง
ฉันเป็นเพียงคนที่ต้องมีเหตุผล
บางครั้งมันก็มากมายเสียจน
เกินเหตุผลที่คนทั่วไปเค้าคิดกัน
เธอบอกท้ายที่สุดมันก็ตัวฉัน
จะฝันจะตื่น มันก็เรื่องของฉัน
แล้วเธอมาบอกเล่าทำไมกัน
เพราะฉัน และ เธอ เราเพือนกัน
ฉันและเธอ เราเพื่อนกัน ....
No comments:
Post a Comment