ถ้ามีโอกาสได้ผ่านมาที่แห่งนี้ ตอบคำถามผมหน่อยนะ

ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันนะ ว่าเรามาถึงจุดนี้ได้ยังไง จุดที่ช่องว่างมันขยายตัวกว้างมาก มากเสียจนผมมองไม่เห็นอีกฝั่งนึง จนตอนนี้ผมเริ่มนึกไม่ออกแล้วว่าระยะทางระหว่างเรามันห่างกันขนาดไหน เพราะเมื่อสุดสายตาของผมแล้ว ระยะทางมากกว่านั้นมันก็ไม่ได้รู้สึกเหมือนกับคุณไกลออกไปจากเดิมเลย เชื่อมั๊ยว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่เคยสนใจช่องว่างที่เกิดขึ้นตรงนี้เลย มันก็แค่ระยะทาง ไม่ได้มีผลต่อความรู้สึกของผมที่มีต่อคุณแม้แต่น้อย ผมเป็นคนนึงที่เชื่อว่าความรู้สึกต้องการที่ว่าง ที่ว่างของความรู้สึก ที่ว่างที่จะเปิดโลกทัศน์เราต่อสิ่งต่างๆ มันสำคัญเพราะการดำรงอยู่บนโลกใบนี้ ไม่ใช่เรื่องของคนสองคน ถ้าวันนึงในเส้นทางเค้าเจอใครดีกว่า เค้าก็ต้องไป หรือถ้าเค้ารู้สึกว่าเราไม่ใช่ นั่นก็เป็นเหตุผลนึง ที่ดี แต่เค้าจะรู้ได้ไงว่าใช่หรือไม่ใช่ มันก็ต้องด้วยการเปิดพื้นที่ว่างตรงนี้แหละ ให้ได้เกิดความเคลื่อนไหว ได้เห็นมุมมองอื่นๆ ได้สูดอากาศในพื้นที่อื่นๆ บ้าง นอกจากลมหายใจ มุมมอง หรือความคิดของแค่คนที่เราคบด้วยเท่านั้น ถ้ามันใช่ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมันได้หรอก แต่ถ้าไม่ใช่ คุณเองก็ฉุดรั้งเค้าไม่ได้ทั้งชิวิตเช่นกัน รักใครจงปล่อยเค้าไป ให้เค้าเห็น ให้เค้าเจอ ให้เค้าได้พบ สิ่งต่างๆ จนเค้ารู้สึกว่าอะไรที่มันสำคัญที่สุดสำหรับเค้า ถ้าสิ่งนั้นเป็นคุณ นั่นคงเป็นคนที่ใช่สำหรับคุณแล้วแหละ แล้วตูมาพร่ำบ่นอะไรในวันนี้วะเนี๊ย 55 เปล่าหรอก คืออยากจจะบอกว่า ณ เวลาที่เขียนข้อความนี้ ความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณมันก็ไม่ได้แปลงเปลี่ยนไปไหนหรอกนะ ความคิดถึงที่ไม่ได้ป่าวประกาศ หรือแจ้งให้ทราบ มันก็ยังมีปริมาณเท่าเดิม (แถมยังเป็นปริมาณที่นับไม่ได้ด้วย คงพอๆ กับความคิดถึงที่ผู้ชายคนนึงจะสามารถคิดถึงผู้หญิงคนนึงได้แหละ - เน่าจริงๆ 555) ความห่วงใยก็เช่นกัน แต่ปัญหาคือผมรู้สึกว่า ความรู้สึกที่ว่ามานี้ มันทำให้คุณอึดอัด หรือเปล่านะ ผมรู้สึกว่ามันเป็นอย่างนั้น และผมคิดว่าจะไม่รบกวนคุณด้วยเรื่องแบบนี้แล้วแหละ เพราะมันเหมือนผมเห็นแก่ตัว ที่เอาแต่ความรู้สึกปั้นเป็นก้อนๆ โยนใส่หัวคุณอยู่ได้ (ถึงจะมีความสุขทุกครั้งที่ได้โยนก็เหอะ :P ) เห้ยพร่ำมาซะยาว เอาเป็นว่า มีเรื่องนึงอยากจะถาม ซึ่งผมเคยถามคุณมาแล้วครั้งนึง วันนี้คำตอบมันอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้

ถาม: เรายังอยู่ในสภาวะเรียนรู้กันและกันอยู่มั๊ย? หรือโอกาสนั้นมันจบไปแล้ว

นี่ยังยืนยันเหมือนเดิมนะ ขอให้ตอบอย่างที่ใจคิด ไม่ต้องกลัวผมเสียใจ เพราะยังไงซะ ไม่ว่าคำตอบมันจะออกมายังไง มันไม่ทำให้ความรู้สึกดีๆ ที่ผมมีต่อคุณ มันหมดไปหรอก แต่มันอาจจะเปลี่ยนไปตามความเหมาะสมเท่านั้นเอง ที่สำคัญผมไม่อยากให้วันนึงในอนาคต เมื่อมองมายังจุดนี้ ผมจะไม่มีคำตอบให้ตัวเอง ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับความรู้สึกของเรา และผมคงคิดแทนคุณไม่ได้ แม้นจะคาดเดาไปร้อยแปดความเป็นไปได้ มันก็ไม่ได้หมายความว่า มันจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ

ปล. ไม่ต้องรีบตอบนะ ถ้ายังไม่พร้อม ผมรอได้เสมอ