You've got the message.

-- ไอ้เราก็กลัวเค้าจะรู้สึกไม่ดี ครั้นจะไปถามไถ่ถึงเรื่องราวที่ราวได้ไปสารภาพไปกับเค้าทาง email มันคงน่าจะเป็นวิสัยของคนทั่วไป แต่เรากลับกลัวว่าการไปคะยั้นคะยอ มันก็จะทำให้เกิดความรำคาญ ถ้ามันมากไปกว่าเพื่อนไม่ได้ เราก็ไม่อยากให้มันแย่กว่านั้น ยังมีความขลาดอย่างแสนสาหัส แต่ก็ยังกล้าที่จะบอกความรู้สึกออกไป

-- เรานึกเรื่องของหนุ่มสาวคู่นึงที่คบหาพูดคุยกันมาพอสมควร แต่ต่างฝ่ายก็ต่างไม่รู้ว่าอีกฝ่ายนึงคิดกับตัวเองอย่างไร ฝ่ายชายกำความรู้สึกของตัวเองไว้ด้วยมือข้างซ้าย ส่วนข้างขวากำความคาดหวังไว้หลวมๆ ส่วนฝ่ายหญิงนั้นสุดจะคาดเดาได้ เวลาผ่านไปนาน นานจนเค้ารู้สึกว่าเค้าต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อให้สิ่งที่อยู่ในมือขวามันเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา หรือไม่ถ้าหากมันเป็นเพียงอากาศก็จะได้แบมือและปลดปล่อยให้มือขวาได้ผ่อนคลายจากสภาพนั้นบ้าง เค้าบรรจงเขียนจดหมายบรรยายความรู้สึกที่มีต่อหญิงคนนั้นพับไว้อย่างดี แล้วก็แทรกไว้ในหนังสือเล่มนึงบนโต๊ะเธอ เค้ารู้ว่ามันเป็นหนังสือที่เธอชอบอ่าน และเฝ้าสังเกตว่าเธอได้หยิบหนังสือเล่มนั้นติดมือไปหรือยัง วันนึงเค้าสังเกตเห็นว่าหนังสือเล่มนั้นมันหายไปจากโต๊ะเธอแล้ว เค้าเริ่มกลัวกับการเปลี่ยนแปลงที่อาจจะเกิดขึ้นในวันรุ่งขึ้น เค้ากลัวความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กันอย่างเพื่อนมันจะบั่นทอนลงไป ... เมื่อวันรุ่งขึ้นมาถึง เค้าก็ต้องแปลกใจเพราะทุกอย่างระหว่างเค้ากับเธอมันเหมือนเดิม เธอยังมีไมตรีและพูดคุยอย่างเป็นกันเองกับเขา ตอนนี้มือข้างขวาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังมันเริ่มคลายตัวออกแล้ว แต่ความรู้สึกดีๆ ในมือข้างซ้ายมันก็ยังคงอยู่ เค้าไม่ได้ถามถึงความรู้สึกต่อจดหมายฉบับนั้น เธอก็ไม่เคยเอ่ยถึงมันเช่นเดียวกันจน เวลาผ่านไปอาทิตย์กว่าๆ เธอได้ส่งข้อความมาบอกเค้าว่า เธอได้อ่านมันแล้ว ด้วยความบังเอิญระหว่างเปิดหนังสือเล่มนั้นมีกระดาษแผ่นนึงล่วงหล่นลงมา แล้วเธอตอบกลับใปในกระดาษอีกแผ่นในหนังสือเล่มเดียวกันและวางไว้ที่โต๊ะเขา..

-- เมื่อเช้าระะหว่างที่กำลังรอรถเมล์ หยิบโทรศัพท์มาดู มีข้อความ 1 ข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน ดูชื่อคนส่งแล้วใจสั่นพิกลแฮะ ข้อความบอกว่า มีข้อความอีกข้อความนึง ได้ถูก post ไว้นะที่แห่งนึงแล้วนะ ...


-- วันนี้มันเป็นวันที่เรามาถึง office ช้ามาก ทั้งๆ ที่ก็ใช้เวลาเท่าเดิม และถึงในเวลาเดิม