หนึ่งวันดีๆ

วันดีๆ ที่มีคุณค่าควรแก่การจดจำมันอาจจะมีเป็นทุกวันที่มีประกายเล็กๆ ซ่อนไว้ เมื่อเวลาผ่านพ้นไปเราอาจจะจำไม่ได้ว่ามันคือวันไหน แต่ประกายเล็กๆ ที่ส่องแสงสดใสโดดเด่นถ้าเป็นประกายเช่นนี้ที่เกิดขึ้นในวันนั้นเราคงไม่ลืม เมื่อเรานึกย้อนถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นบางครั้งเหตุการณ์มันจะนำความทรงจำของวันที่ ออกมาเอง เหมือนเรานึกถึงความสนุกในวันเกิดเพื่อนคนนึง เราก็จะจำได้ว่ามันคือวันที่เท่าไหร่ตามปฏิทิน ถึงแม้เราอาจจะจำไม่ได้ว่ามัน พศ. อะไรกันแน่ เหตุการณ์ที่เกิดโดยมีผู้ร่วมเหตุการณ์มากกว่า 1 คนจะมีข้อดีมากกว่า เพราะเมื่อเราได้มีโอกาสระลึกถึงเหตุการณ์นั้นร่วมกัน ความทรงจำของเราจะถูกคลุกเคล้ากับความทรงจำของคนข้างๆ กลายเป็นเรื่องราวที่สมบูรณ์มากขึ้น ความเป็นจริงๆ ก็คือคนสองหรือมากกว่า แม้จะเห็นในสิ่งเดียวกันแต่ก็ไม่อาจจะเข้าใจและเก็บรายละเอียดที่เหมือนกันทั้งหมดได้ นี่แหละมั๊งเสน่ห์ของมัน เสน่ห์ของการมีเพื่อนร่วมทาง...

เราอยากจะเขียนถึงความทรงจำในวันวาน แต่เราไม่สามารถที่จะเขียนออกมาเป็นข้อความได้ แม้วันนี้ภาพนั้นมันก็ยังแจ่มชัดในความทรงจำ ถ้าเราไม่เขียนไว้ในตอนนี้เป็นไปได้มั๊ยที่เราจะลืม เมื่ออนาคตคือความไม่แน่นนอนเราก็ไม่สามารถที่จะบอกได้ว่าเราจะลืมหรือไม่ลืม แต่ถ้าเราลืมมันไป ถึงแม้ได้กลับอ่านข้อความที่บันทึกไว้ มันก็ยากที่จะดึงความรู้สึกต่อเหตุการณ์กลับมาได้เหมือนเดิม ถ้าเราลืมมัน ไม่ได้หมายความว่าเราลืมเพียงแค่เรื่องเราที่เกิดขึ้น แต่หมายถึงเราลืมความรู้สึกดีๆ เหล่าไปนั้นต่างหาก

เราเลือกที่จะไม่บันทึกรายละเอียดไม่ใช่เผื่อไว้สำหรับลืม แต่เรามั่นใจในความทรงจำของเราต่างหาก แต่กระนั้นเราก็ยังมานั่งบันทึกข้อมูลแบบเฉียดไปเฉียดมา เพื่อการประติดประต่อเรื่องราวเท่านั้นเองจริงๆ ...