เมื่อวันที่ต้องวิ่ง

ปกติการเดินทางด้วยรถไฟฟ้าในทุกๆ เช้า ผมจะคาดการระทางและเวลาที่ใช้เดินจากทางเข้าไปยังสถานี เราสังเกตุได้จากคนที่เดินขึ้นมาก็จะพอประมาณได้ว่าเราต้องรีบแค่ไหน และตามธรรมดาถ้าเห็นว่าไม่ทันแล้ว ผมก็จะไม่ใช้พลังงานโดยสิ้นเปลือง ไม่น่าเชื่ออยู่ดีๆ ก็ต้องวิ่งโดยมีความหวังเพียว 50% ว่าจะไปทัน ก็เมื่อเช้าหน่ะสิครับ มีเด็กหญิงนักเรียนคนนึงวิ่งๆ หยุดๆ เหมือนอยากจะทันแต่ก็กลัวไม่ทัน ได้โอกาสทดสอบทฤษฏีของผมแล้ว เลยพยายามวิ่งจะแซงเธอไป เธอก็ไม่ยอมครับวิ่งแข่งกับผม (คนอื่นเห็นคงคิดว่าพ่อลูกคู่นี้มาวิ่งแข่งอะไรกัน เหอะๆ) ไม่น่าเชื่อว่าจะเกือบทันครับ ผมหน่ะไม่ทันแน่ๆ เพราะตามหลังเธอมาทิ้งระยะราวๆ 5 เมตรได้ แต่เสียงนกหวีดรถไฟฟ้าก็แจ้งเตือนปิดประตูตอนนี้ระยะทางเหลืออีกประมาณ 10 เมตร ผมลุ้นให้เธอทัน แต่ดันมีเจ้าหน้าที่รถไฟฟ้ามาขวาง เธอเลยโดดเข้าไปไม่ทัน ผมเหนื่อยมากคงเพราะใช้พลังงานเยอะในระยะเวลาสั้นๆ เหมือนวิ่ง 100 เมตร พอรถขบวนถัดมามาถึง ผมสังเกตุว่าเธอหายใจหอบ แสดงว่าคงเหนื่อยเหมือนกัน เห็นเธอหันมาแว๊บๆ เธอคงนึง "ไอ้แก่นี่ มันบ้าอะไรวะ อยู่ดีๆ มาพาเราวิ่งซะเหนื่อย .."