ร้านรับซื้อของเก่า

ในระหว่างที่นั่งรถเมล์ไปทำงาน เส้นทางที่ต้องผ่านร้านรับซื้อของเก่า หลายๆ ครั้งที่มันบังเอิญสะดุดตาผมขึ้นมา ซ้ำยังกระตุ้นความทรงจำในวัยเด็กให้กระจ่างชัดราวกับเด็กคนนั้นยังไม่ได้โตจนกลายมาเป็นผู้ใหญ่ที่ใช้ชีวิตจำเจในมหานครใหญ่แห่งนี้เลย อะไรทำให้เราระลึกถึงความทรงจำเก่าๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะเราแก่? ว่ากันว่าคนแก่มักจะคุยแต่เรื่องอดีต ก็แหง๋แหละ อนาคตมันมีไม่มากพอที่จะให้คำนึงถึง แต่อดีตที่ผ่านมา มันช่างยาวนานจวบจนย่างเข้าวัยชรา แต่สำหรับผมอนาคตมันก็ยังยาวนานควรค่าแก่การคิดถึง ส่วนอดีตก็มีหลายเรื่องราวที่อยู่ในความทรงจำ อย่างเช่นร้านขายของเก่าที่ว่า สมัยเด็กผมมักจะเป็นลูกมือคนสำคัญของย่าในการนำกล่องกระดาษพับรวมกัน แล้วใส่รถเข็น เดินทางไปยังร้านขายของเก่า เพื่อเปลี่ยนจากขยะให้กลายเป็นเงิน ผมชื่นชอบงานนี้เป็นพิเศษ นอกจากจะได้รับส่วนแบ่งจากย่าแล้ว (เรียกว่าย่าได้ส่วนแบ่งจากผมน่าจะเหมาะกว่า เพราะส่วนใหญ่แกจะให้ผมทั้งหมด) ผมยังได้มีโอกาสไปสัมผัสสถานที่ ที่เต็มไปด้วยของแปลกตา ของเล่นเก่าๆ ของใช้เก่าๆ บ่อยครั้งถ้ามีสินค้าสะดุดตา ผมก็จะกลายเป็นลูกค้าร้านขายของเก่าไปด้วยในคราวเดียวกัน ผมเชื่อว่ามีเด็กผู้ชายหลายๆ คนเป็นเหมือนผม พวกนิสัยชอบรื้อค้น แกะโน่น รื้อนี่ ผมยังมองว่ามันนิสัย ที่ดี นิสัยของนักวิทยาศาสตร์ (ย่าไม่ค่อยเห็นด้วยนัก เพราะมันนำมาซึ่งความเลอะเทอะสกปรก) อย่างน้อยวิศวกรไฟฟ้า คนนี้ ก็มีพื้นฐานมาจากการรื้อค้นพวกนี้แหละครับ ...