ซาวอะเบ๊า

นานมากแล้วที่ไม่ได้เห็นอุปกรณ์บันทึกข้อมูลเสียง ลักษณะเป็นเส้นบางๆ กว้างราวๆ 6-7 มิลลิเมตร บรรจุลงในตลับเรียกกันติดปากคุ้นหูว่าเทปคาสเส๊ด ในยุกต์ที่เครื่องเล่นเพลงดิจิตอลได้รับความนิยมอย่างสูง ไม่ว่าจะเป็น ipod เครื่องเล่น MP3, MP4 หรือแม้แต่แต่โทรศัทพ์มือถือที่สร้างขึ้นมาเพื่อให้เราติดต่อสื่อสารกันได้ แม้อยู่ที่สถานที่ที่ควรจะได้รับความสงบก็ มันก็ผลักเราออกจากสรรพสิ่งรอบข้างด้วยความสามารถในการเล่นเพลงให้ฟัง ทุกๆ วันไม่ว่าจะเป็นบนรถเมล์ รถไฟฟ้า ในลิฟ ที่ไหนๆ ก็ต้องปรากฎคนผู้ที่ไม่ได้สนใจเสียงรอบข้างนอกจากเสียงจากเจ้าหูฟังสองข้างที่ยัดเยียดเข้าไปยังรูหู หรือที่ถูกต้องเป็นเช่นนั้น ในเมื่อคนรอบข้าง มันก็หาใช่คนรู้จักกับเรา แต่เป็นใครก็ไม่รู้? ผมคงเป็นพวกชอบเสือกเรื่องชาวบ้าน เพียงเพราะใครก็ไม่รู้รอบข้างมันเปลงเสียงเป็นภาษาที่ผมฟังรู้เรื่อง สิ่งที่เห็นได้ยินมันเป็นความน่าสนใจมากกว่าเพลง ที่เราไปเลือกเปิดฟังเมื่อไหร่ก็ได้ ถ้าฟังเพลงผมก็มักจะเลือกฟังจากวิทยุ ด้วยเหตุนี้แหละครับ ทำให้ผมได้มีโอกาสไปพอคนที่ยังใช้เครื่องเล่นที่ตอนเด็กๆ ผมเรียกมันว่าซาวอะเบ้าอยู่ เสียงของการยัดตลับเทปลงไป เสียงปิดฝา แมคแคนิค ของปุ่มกดมันเป็นเสียงที่ผมคุ้นเคย แม้นมันจะส่งมาจากคนที่ผมไม่รู้จักด้วยซ้ำ ...