หันหลังพิงโลก

ช่วงเวลาสองเดือนที่ผ่านมา รู้สึกว่าตัวเองอ่านหนังสือ หรือไม่ก็ดูภาพยนต์จากแผ่น DVD ไปเยอะมาก ไม่ว่าตอนนั่งรถเมล์ไปเพื่อต่อรถไฟฟ้า หรือยืนบนรถไฟฟ้าเพื่อต่อไปยังอาคาร office และใช้ลิฟต่อขึ้นไปยังสถานที่ทำงานผมใช้เวลาเล็กน้อยทีมีจดจ่ออยู่กับตัวหนังสือบน packet book ขนาดเหมาะมือ หลังเลิกงานในสภาวะการเดินทางเฉกเช่นเดียวกับตอนเดินทางมา ผมเองก็อ่านหนังสืออย่างต่อเนื่อง กลับถึงห้องเมื่อละจากหนังสือ ไม่ต้องพะวงกับสภาพการเดินทางแล้ว ผมก็เปิด DVD ไม่เรื่องใดก็เรื่องนึง อาจจะดูแล้วหรือยังไม่เคยดูก็ตาม จนหลายวันผ่านไปผมรู้สึกว่าตัวเองกำลัง "นั่งหันหลังพิงโลก" ใบนี้ไว้ ผมไม่สนใจสภาพแวดล้อมรอบข้อง (นอกจากในเวลาทำงาน) จะเป็นอย่างไร ราวกับไม่มีผมอยู่ในสถานที่เหล่านั้น บนรถเมล์ รถไฟฟ้า ป้ายรถเมล์ ไม่มีความทรงจำใดๆ ผ่านเข้ามาเลย นอกจากตัวละครในหนังสือที่ติดมือผมอยู่ มันเป็นความทรงจำที่แปลกแยกพิกล ควรแก่การบันทึกเอาไว้ ...