Wednesday, February 14, 2007
วันแห่งความรัก
ผมออกจะเป็นคนมองโลกในแง่ดีอยู่พอสมควร คิดไปเองหรือเปล่า? อันนี้มันคงจะให้คำตอบลำบาก แต่เท่าที่ผ่านมาผมก็ไม่เคยท้อแท้เพราะปัญหาอะไรก็ตามที่มะรุมสุมตัว หรือเพราะผมเลือกที่จะปล่อยมันไป แล้วบังเอิญผมทำได้ เลือกที่จะไม่ทำแล้วก็ไม่ทำอย่างที่เลือกจริงๆ พอใจมั๊ยกับสิ่งเป็น? ไม่เลย หลายครั้งดูเป็นคนทำอะไรไม่ถึงที่สุดด้วยซ้ำ เอ้าแล้วค่ำคืนของวันแห่งความรักมาพร่ำบ่นอะไรเรื่อยเปลื่อย ผมไม่ได้ไปไหนกับใคร หรือเพราะไม่มีใครจะไปด้วยก็ว่าได้ เลิกงานท้องเสีย ต้องแวะไปปลดทุกข์ที่ห้องน้ำห้างดังแถวลาดพร้าวอีกต่างหาก กลับมาถึงห้องเปิด True Vision ดูก็ได้ดูหนังที่เพื่อนๆ คนรอบข้างเชียร์นักเชียร์หนา "เพื่อนสนิท" ผมไม่ค่อยกล้าดูหนังเรื่องนี้ คงเพราะความกลัว กลัวมันจะหดหู่ กลัวมันจะเศร้าผมไม่ชอบเรื่องเศร้า มันชวนหม่นหมอง และผมจะหม่นหมองยาวนานกว่าปกติ เอาวะไหนๆ มันก็มาในเวลาที่ไม่ได้ตั้งใจ ถ้าสวรรค์ต้องการให้ผมดู ผมก็จะดูมัน นั่งดูจนจบ เป็นหนังที่ดีอย่างที่เค้าว่ากันมา เรื่องราวของความรัก รักคนข้างๆ รักเพื่อน(สนิท) มันเป็นอะไรที่อึดอัดพิกล คนเขียนบททำได้ดี คนแสดงก็พอไปได้ ผมชอบตอนที่ ดากานดาพูดกับไข่ย้อย "นายมาทำอะไรตอนนี้" ช่ายตรงเลย มึงมาบอกอะไรกูตอนนี้ มึงจะให้กูทำไง ให้กูเลิกกับเค้ามันเป็นแฟนมึง มันคงเป็นไปได้ยาก หรือเป็นไปได้แล้วมึงจะมองกูเป็นคนยังไง บางครั้งอะไรมันก็ไม่ได้เป็นอย่างคิด หวัง บางอย่างที่ผ่านเข้ามามีทั้งดี ร้าย สมหวัง ผิดหวัง วันเวลาทำให้เกิดกานเรียนรู้นำไปสู่ประสบการณ์ ตอนแรกเข้าใจว่า หนังเรื่องนี้สอนให้เรารู้ว่า "รักคนที่เค้ารักเราดีกว่า" คงจะไม่เชิงเพราะ ดากานดา ก็ไม่ได้ไม่ชอบไข่ย้อย เพียงแค่เวลาและการก่อเกิดความสัมพันธ์มันเกิดกันคนละลักษณะ นุ้ยไม่ได้มาอย่างเพื่อน ไม่ได้ทำอะไรบ้าๆ ฮาๆ อย่างเพื่อน โอกาสที่จะเป็นแฟนของนุ้ยเปิดมากกว่าของ ดากานดา บางครั้งอะไรๆ ในชีวิต มันก็เหมือนมีคนขีดเส้น ให้เราเริ่มต้น และสิ้นสุด ภายใต้สิ่งที่ควรจะเป็น มากกว่าสิ่งที่อยากให้เป็น ....
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment