อาทิตย์สองอาทิตย์มานี่ ฉันเฝ้าติดตามพฤติกรรมของพระจันทร์อย่างต่อเนื่อง
ทุกครั้งที่แหงนมอง ฉันคิดเสมอว่าพระจันทร์วันนี้มันสวยดิแฮะ
แปลกดีที่ฉันคิดอยู่อย่างเดียว ทุกครั้งที่แหงนมองมัน
"พระจันทร์วันนี้มันสวยดีแฮะ"
หลังจากผ่านพ้นช่วงพระจันทร์สวยไป
ฉันก็ได้ทราบข่าวว่ามีนักท่องเที่ยว ไปแห่ดูบั้งไฟพญานาค
อ้อ ช่วงที่ผ่านมันมันเป็นวันเพ็ญ เดือน 11
ที่พระจันทร์สวยอยู่อย่างนั้น ก็เพราะมันเป็นวันเพ็ญ
วันที่พระจันทร์เต็มดวง ก็ต้องเป็นวันเพ็ญสินะ
ฉันยังคงปล่อยให้จิตใจล่องลอย ชื่นชมกับความสวยงาม
โดยไม่มีเหตุผลที่ต้องค้นหา ว่าทำไมนะ พระจันทร์มันดูสวยจัง
ฉันเคยโดนตำหนิมามากเกี่ยวกับเรื่องของเหตุผล
เคยโดนถามว่าทำไมต้องเที่ยวหาเหตุผลมาประกอบ
ให้กับทุกๆ เรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลให้กับเรื่องของตัวเอง
หรือหาเหตุผลให้เรื่องของคนอื่น ทำไมเหตุผลมากมายเสียจริง
จริงๆ แล้ว ในบางครั้ง ฉันก็ไร้เหตุผลโดยสิ้นเชิง
บางครั้งฉันอยากรู้คำตอบต่อเรื่องต่างๆ มากมาย
วันนึงเมื่อมีคำตอบของคำถาม
ฉันกลับไม่เคยคิดว่าจะถามต่อว่า "ทำไม"
ฉันเลือกที่จะปล่อยให้มันผ่านไป นั่นคือฉันสินะ
เปรียบเหมือนฉันป่วยใกล้ตาย ถ้าหมอยังไม่มาบอกว่าฉันจะตาย
ฉันก็ไม่เคยคิดว่าต้องตายหรอก
แต่ทันที่ที่หมอมาบอกว่า "คุณกำลังจะตาย"
ฉันไม่สนใจด้วยซ้ำที่จะถามว่า "ผมจะอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่"
บางครั้งก็หัวรั้นจนน่ารำคาญ
บางครั้งก็เฉยเมยจนน่ารำคาญ
ฉันสินะ ..
No comments:
Post a Comment