ตกลงคือพรมลิขิตใช่ไหม ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น ...

เวลามันผ่านไปเนินนานแค่ไหนกัน นี่ผมนั่งรถเมล์คันนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ รู้ตัวอีกทีก็ด้วยเสียงร้องเสียดแทงอารมณ์ผ่านออกมาทางลำโพงบนรถ ปอ.97 สีครีมที่ผมนั่ง จำได้ว่าผมใช้เวลารอรถเมล์นานพอดู หลายๆคันผ่านไปโดยที่ผมยังไม่ได้ขึ้น วันนี้ผมอยากนั่ง แต่ผมเริ่มก้าวเท้าขึ้นมาบนรถเมล์คันนี้ ก็ไม่ได้มีที่นั่งอย่างที่ตั้งใจ แต่ด้วยความที่ผู้คนยืนกันหลวมๆ และธรรมชาติของรถเมล์ ยิ่งใกล้จะสุดสาย คนก็มีแต่จะทยอยลง อีกป้ายหรือสองป้ายผมก็คงจะได้นั่ง และมันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ จิตใจผมเหมอเลยไปไกล ทั้งยังไม่รู้ที่ๆ จิตใจดวงนี้ลอยไปด้วยซ้ำ ผมมีความกังวลบางอย่างกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน กังวลว่าสิ่งที่ผมให้คำปรึกษากับเพื่อนคนนึงไป มันจะไปทำร้ายเพื่อนอีกคนเข้า และมันก็ควรต้องเป็นอย่างนั้นเสียด้วยสิ "ตกลงคือพรมลิขิตใช่ไหม ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น ตกลงให้เรารักกันใช่ไหม ..." ด้วยเนื้อหาของเพลง หรือด้วยเสียงร้องของนักร้องนำวงบิ๊กแอสกันนะ ที่ทำให้เพลงนี้ดังติดคลื่นวิทยุขนาดนี้ ถ้าถามผม ผมคงต้องว่าด้วย กลไกการตลาด การทำโปรดักชั่น และความถี่ในการเปิด วันนี้เพลงนี้มันฉุนผมเข้ามาสู่โลกแห่งความเป็นจริง บนเส้นทางที่ผ่านไปมาหลายหน จนชาชินที่จะเหลียวมองความเป็นไปข้างๆ ทาง

เชื่อเรื่องพรมลิขิตไหม? เป็นคำถามที่เคยถูกถามมาหลายครั้ง ทั้งที่คำตอบเป็นไปได้เพียงเชื่อ หรือไม่เชื่อ แต่ผมก็แทบจะไม่เคยตอบซ้ำกันเลย "มีคนเป็นล้านคน ฉันว่าเหตุผลจริง ๆ ที่เราเจอกัน จากคนไม่เชื่ออะไร สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆ ตกลงคือพรมลิขิตใช่ไหม " เนื้อหาของเพลงวนๆ อยู่อย่างนั้น อะไรกันเล่าที่เรียกว่าพรมลิขิต เราเจอคนที่เราไม่คิดว่าเราจะเจอ การรู้จักที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ ถ้าเป็นเช่นนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นรอบๆ ตัวล้วนเป็นพรมลิตหล่ะสิ หรือมีการเจอหรือต้องการรู้จักแบบวางแผนไว้ด้วย? ถ้ากรณีคลุมถุงชนหล่ะไม่เป็นพรมลิขิตหรอกหรือ หรือพ่อแม่ลิขิต พ่อแม่ไม่ใช่พระพรมของลูกหรอกหรือ? ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว วกวน บางครั้งการลิขิตกลับทำให้เราได้เพียงรู้จักคุ้นเคย แล้วก็ลิขิตต่อไปอีกให้มีอันต้องแยกทาง ด้วยปัญหารายล้อม ไม่สามารถไปถึงจุดหมายปลายทางแห่งความรักได้ เราทุกคนล้วนก้าวเดินตามเส้นที่มีการลิขิตไว้เช่นนั้นหรือ?

ปัญหาหนักอกขอผมมันเริ่มมาจากการให้คำปรึกษากับแฟนเพื่อน ถึงแม้ปัจจุบันจะเป็นเพื่อนกันแล้ว แต่การเรียกว่าแฟนเพื่อน มันก็ให้รายละเอียดที่มาของการรู้จักกันได้ดี หล่อนถามผมว่าจะทำอย่างไรดี หล่อนรักเพื่อนผมมาก แต่ติดปัญหาตรงที่บ้านหล่อนไม่ยอมรับเพื่อนผม ความแตกต่างในเรื่องศาสนาที่นับถือเป็นเรื่องใหญ่ หล่อนถามต่ออีกว่าถ้าจะบอกเพื่อนผมว่าเป็นเพื่อนกันจะดีมั๊ย แท้จริงปัญหานี้มันคาราคาซังมาเนิ่นนาน นานจนผมจำไม่ได้ แต่เจอหน้าทั้งคู่ผมก็รู้อยู่ในใจว่าปัญหานี้มันไม่เคยหายไปไหน ซ้ำยังตามมาหลอกหลอนอยู่เนืองๆ ผมถามหล่อนไปว่าเพื่อนผมก็ดูพร้อมจะเปลี่ยนศาสนานะ หล่อนบอกว่าที่บ้านหล่อนไม่ยินดีถ้าการเปลี่ยนศาสนา ไม่ได้เปลี่ยนมาด้วยความศัทธา ผมถามหล่อนว่าแล้วการที่เค้าที่ศัทธาในตัวหล่อนนั้นเล่า ไม่เรียกว่าศัทธาหรอกหรือ หล่อนบอกว่าถ้าเปลี่ยนศาสนามมาก็รอให้พ่อหล่อนตายก่อนค่อยแต่งกัน หล่อนบอกว่าพ่อหล่อนยืนยันอย่างนั้น ผมบอกหล่อนไปว่า งั้นก็พูดให้เพื่อนฟังว่าเรื่องราวมันเป็นอย่างไร (ซึ่งผมมั่นใจว่าเพื่อนผมรู้รายละเอียด ขาดแต่ว่า มันไม่ยอมเข้าใจ) การคบกันต่อไปแบบนี้ดูจะไม่มีจุดหมาย ผมยังแนะนำหล่อนไปอีกว่าการเขียนเป็น email ไปบอกก็ดีเหมือนกัน เพราะเราจะได้ซ่อนเร้นอารมณ์ได้ ทั้งผู้อ่านก็ยังสามารถที่จะรับรู้รายละเอียดได้ครบถ้วน โดยที่ไม่ต้องคอยโต้แย้ง ผมอ้างว่าผมเข้าใจหล่อน ผมยังพาดพิงไปถึงความรัก หากมันสูงส่งจริงอย่างที่ใครๆ เทิดทูน ยกย่องแล้วหล่ะก็ คนที่เชื่อมั่นในความรัก ก็ควรจะดีใจ หากอะไรก็ตามที่มันนำมาซึ่งความสุขของคนที่เรารัก หล่อนบอกว่า วันพรุ่งนี้จะพูดกับเพื่อนผม ...

เมื่อเช้าตื่นมาเจอ miss call จากเพื่อนคนนึงหลายครั้ง ผมไม่ได้รับ ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้องแล้ว หากมันมาเคาะประตูเรียก และบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับผม หรือต้องการให้ผมนั่งกินเหล้าเป็นเพื่อน ผมไม่มีเหตุผลที่จะบ่ายเบียง ผมพร้อมแล้วถ้าสิ่งใดๆ ที่ผมทำไปเมื่อคืน มันส่งผมมาถึงเย็นอีกวัน หรือ มันจะเป็นพรมลิขิต .. "ตกลงคือพรมลิขิตใช่ไหม ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น .." เสียงร้องของบิ๊กแอส ยังวนเวียนอยู่ในหัวผม ทั้งๆ ที่ผมไม่ได้เปิดทีวี หรือแม้แต่วิทยุที่ห้อง...