วันพ่อ

นานแค่ไหนแล้วนะที่ผมไม่ได้มีโอกาสได้คุยกับ 'พ่อ' ทั้งที่ชีวิตในวัยเด็ก ผมใช้เวลาคลุกคลีกับพ่อมากกว่าแม่ซะอีก เนื่องด้วยแม่เป็นบุคคลที่มีภาระในการหาเงินมาเลี้ยงดูครอบครับ ส่วนพ่อก็เป็นพ่อบ้าน วันเวลาที่เนิ่นนานมันสั่งทอนความสัมพันธ์ แม้จะเป็นความสัมพันธ์ที่ผูกพันทางสายเลือด ก็ยังเกิดช่องว่างบางๆ ขึ้นมาได้ ระทางของความห่างอาจจะไม่ใช้ระยะทางที่สามารถวัดได้ด้วยหน่วยวัดใดๆ แต่ในความรู้สึกลึกๆ มันก็มีระยะทางตรงนั้นอยู่ พ่อเปลี่ยนไปมาก หรือไม่ผมก็เปลี่ยนไป เราทั้งคู่เปลี่ยนไป นั่นคือข้อสันนิษฐานของผม วันนี้วันพ่อ ผมลอกนึกย้อนไป ว่าอะไรนะคือความเปลี่ยนแปลงที่สำคัญ ที่ทำให้เกิดความรู้สึกถึงช่องว่างกันแน่ พ่อ ไม่ได้เปลี่ยนไปนี่นา พ่อก็ยังเป็นพ่อขี้เมาเหมือนเดิม ไม่ว่าจะ 20 ปีที่แล้ว 10 ปี หรือแม้แต่ครั้งล่าสุดที่ผมเจอพ่อ บังเอิญได้เจอญาติแถวบ้านเมื่อหลายเดือนก่อน เค้าบอกผมว่า "กลับบ้านบ้างเถอะ ที่ผ่านๆ อย่าไปถือสาแกเลย" ไม่มีพ่อคนไหน ไม่คิดถึงลูกแน่นอน ผมเชื่อเช่นนั้น แล้วผมเชื่อว่าพ่อผม ก็ไม่ได้แตกต่างจากพ่อคนอื่น ไม่ใช่แค่พ่อที่ให้กำเหนิดและเลี้ยงดู แต่เป็นพ่อที่ยังเฝ้อรอดูความสำเร็จของลูก ถือแม้ลูกคนนี้จะห่างจากบ้านมานานแค่ไหนแล้วก็ตาม วันนี้ผมตั้งใจว่าจะโทรกลับไปคุยกับพ่อซะหน่อย แต่ก็อย่างว่า ผมคิดเช่นนี้มาทุกๆ เทศกาลสำคัญ แต่การกระทำยังไม่เคยเกิดขึ้น ผมหรือพ่อ เราทั้งคู่เคยได้ยินเสียงของอีกฝ่ายทางโทรศัพท์ไหมนะ ผมนึกไม่ออกด้วยซ้ำ ....