หันหลังพิงโลก

ช่วงเวลาสองเดือนที่ผ่านมา รู้สึกว่าตัวเองอ่านหนังสือ หรือไม่ก็ดูภาพยนต์จากแผ่น DVD ไปเยอะมาก ไม่ว่าตอนนั่งรถเมล์ไปเพื่อต่อรถไฟฟ้า หรือยืนบนรถไฟฟ้าเพื่อต่อไปยังอาคาร office และใช้ลิฟต่อขึ้นไปยังสถานที่ทำงานผมใช้เวลาเล็กน้อยทีมีจดจ่ออยู่กับตัวหนังสือบน packet book ขนาดเหมาะมือ หลังเลิกงานในสภาวะการเดินทางเฉกเช่นเดียวกับตอนเดินทางมา ผมเองก็อ่านหนังสืออย่างต่อเนื่อง กลับถึงห้องเมื่อละจากหนังสือ ไม่ต้องพะวงกับสภาพการเดินทางแล้ว ผมก็เปิด DVD ไม่เรื่องใดก็เรื่องนึง อาจจะดูแล้วหรือยังไม่เคยดูก็ตาม จนหลายวันผ่านไปผมรู้สึกว่าตัวเองกำลัง "นั่งหันหลังพิงโลก" ใบนี้ไว้ ผมไม่สนใจสภาพแวดล้อมรอบข้อง (นอกจากในเวลาทำงาน) จะเป็นอย่างไร ราวกับไม่มีผมอยู่ในสถานที่เหล่านั้น บนรถเมล์ รถไฟฟ้า ป้ายรถเมล์ ไม่มีความทรงจำใดๆ ผ่านเข้ามาเลย นอกจากตัวละครในหนังสือที่ติดมือผมอยู่ มันเป็นความทรงจำที่แปลกแยกพิกล ควรแก่การบันทึกเอาไว้ ...

วันเกิด วันของเรา?

"พี่เริ่มรู้สึกว่าวันเกิดมันสำคัญเมื่อไหร่ ?" เป็นคำถามที่โดนใจผมมาก ยิงมาจากน้องคนนึง "มันสำคัญตั้งแต่เริ่มมีคนรู้แหละ ว่าวันนี้มันเป็นวันเกิดพี่".. ตอบไปงั้น เป็นนัยว่าผมเองไม่เคยเห็นว่ามันจะสำคัญอะไรเลยแม้แต่น้อย มันกลับนำมาซึ่งความอึดอัดด้วยซ้ำ ท่ามกลางความหวังชองคนรอบช้าง (ไม่ว่าจะหวังจริงๆ หรือผมคิดไปเองก็ตาม) มันต้องมีอะไรพิเศษสักอย่างเกิดขึ้น อย่างเช่น งานเลี้ยง สังสรรค์ เมามาย เห้ย ต้องฉลองเว้ย .. พอดีปีนี้ไม่สบาย เลยต้องขอยกเลิกกำหนดการเลี้ยงสังสรรค์ที่เพื่อนอันเป็นที่รักได้ตระเตรียมทั้งผู้คนและสถานที่ไว้แล้ว มันนำมาซึ่งความผิดหวังพอสมควร สำหรับผมเองก็คือผิดหวังที่ไม่สามารถทำให้มันเกิดบรรยากาศอย่างนั้นได้ สำหรับเพื่อนก็คงเป็นความผิดหวังที่ความปรารถนาดีแล้วไม่ได้รับการตอบสนอง รักใครให้เหลือใจไว้เผื่อผิดหวังบ้าง รักเพื่อนก็คงไม่ต่างกัน ...