blog แรกของปี 2009

ปีใหม่ผ่านมาหลายวันแล้ว ไม่รู้ว่า ณ วันนี้เรายังจะสมควรเรียกมันว่าปีใหม่ได้หรือไม่
เราคาดหวังกับอะไรๆ กันมากมาย กับเพียงวันคืนผ่าน ซึ่งก็เกิดขึ้นในทุกๆ รอบของ
24 ชั่วโมง ผมเองไม่ใช่คนขวางโลกอะไรหรอกนะ บางครั้งเรื่องแบบนี้มันก็เป็น
ความทรงจำดีๆ หรือแย่ๆ ของใครบางคนไปอีกนาน คงไม่อวยพรใคร
คงไม่ต้องการให้ใครมาอวยพร ชิวิตใครก็ชิวิตมัน ถึงมาเกี่ยวข้องกัน
ใกล้ชิดขนาดไหน เขาคนไหน คนนั้น ก็หาใช่ชิวิตของเราไม่

วันนี้ได้มีโอกาสได้ฟังเพลงๆ นึง
ฟังแล้วก็หวนให้คิดถึงคนๆ นึง
ความสัมพันธ์แบบเพื่อน มันก็มีข้อดีนะ
อย่างนึงคือเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อะไรก็ตาม
มันสั่งคลอนความสัมพันธ์แบบนี้ได้ยาก
ไม่ต้องมีใครไปจำจี้จ้ำไช ให้อีกคนทำอะไร
ไม่ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง เพื่อให้อีกคนพอใจ
ไม่ต้องคอยโทรหาบ่อยๆ นานแค่ไหน
แค่โทรไป เพื่อนเรา มันไม่เคยเปลี่ยนเลย รู้สึกมั๊ย?

--- พื่อนกัน~เบิร์ด & ฮาร์ท ---
อยากบอกให้รู้ ... ฉันคือคู่ยามเธอพลั้ง
จะคอยเป็นพลัง ... สร้างความหวังนั้นไว้
ขอเธอจงตระหนัก ... ที่รักอย่าร้องไห้
ตราบที่สองหัวใจ ... นี่ไง ยังสู้อยู่คู่เคียงกัน

จะเป็นผู้คุ้มครองตักเตือน ... ดังเช่นเพื่อนผู้หวังดี
ความหวั่นกลัวทั้งหลายที่มี ... บอกฉันซิ บอกมา
หากวันใดพบเจอ ... ใครทำเก้อจงรู้ว่า
โว๊ว โว๊ว ขวัญตา ... ซบลงมาบนบ่าฉัน

รักนั้นเป็นอย่างไร ... ในหัวใจใครรู้บ้าง
หากไม่มีใครชี้ทาง ... คงอ้างว้าง กว้างไกล
ฉันไม่ใช่นักปราชญ์ ... อาจพลาด เพราะรักได้
เธอจงโปรด เข้าใจ ... และขออย่าได้อำลา

จะเป็นผู้คุ้มครอง ตักเตือน ... ดังเช่นเพื่อนผู้หวังดี
ความหวั่นกลัว ทั้งหลายที่มี ... บอกฉันซิ บอกมา
หากวันใดพบเจอ ... ใครทำเก้อจงรู้ว่า
โว๊ว โว๊ว ขวัญตา ... ซบลงมาบนบ่าฉัน